ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ ΦΕΤΟΣ Η ΣΙΤΥ;

Από την αρχή της σεζόν υποστηρίζω πως τα εκατομμύρια των Αράβων της Σίτυ δε θα είναι αρκετά να φέρουν τον τίτλο της Premierleague στους μπλε φέτος. Ιδιαίτερα μετά το 1-6, όταν όλοι έσπευσαν να βαφτίσουν την ομάδα του Μαντσίνι αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον τίτλο και μάλιστα χωρίς αντίπαλο. Η διάρκεια είναι αυτή που είναι ικανή να δώσει τον τίτλο σε μία ομάδα καθώς και η εμπειρία. Αναμφισβήτητα το ρόστερ της Σίτυ είναι ποιοτικό αλλά οι παίχτες με πορεία πρωταθλητισμού και εμπειρία σε ματς – τίτλου είναι λιγοστοί, αν όχι ανύπαρκτοι. Διότι παίχτες σαν τον Σίλβα, τον Μπαλοτέλι, τον Αγκουέρο, τον Κομπανί ή τον Νασρί μπορείς να τους χαρακτηρίσεις ταλαντούχους αλλά όταν δεν ξέρουν τι σημαίνει τίτλος πρωταθλήματος δεν μπορείς να απαιτήσεις σε ματς που δίνουν πρωτάθλημα να δείξουν χαρακτήρα. Μόνο ο Γιάγια Τουρέ, που ενίοτε ήταν βασικός στη Μπαρτσελόνα έχει μια Α’ εμπειρία πρωταθλητισμού, αλλά ένας κούκος δε φέρνει την Άνοιξη. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τον Τζέκο που σε χρονιά – πυροτέχνημα, κατάφερε να κατακτήσει την Budensliga, πρωτάθλημα που δεν υπάρχει ξεκάθαρο φαβορί και αλλάζει χέρια κάθε χρόνο. Αντίθετα, η United ακολουθούσε σε όλη τη διάρκεια της σεζόν τη συμπολίτισσά της σε απόσταση αναπνοής κι έμοιαζε με κόμπρα, αφήνοντας τους μπλε πρωτοπόρους καθόλη σχεδόν τη διάρκεια της χρονιάς και τη στιγμή που την κοίμισε και την έκανε να πιστεύει σε τίτλο, «δάγκωσε» και την προσπέρασε στο πρώτο στραβοπάτημά της μετά από ενάμισι σχεδόν μήνα. Σαφώς τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμη αλλά η United έχοντας «ξοφλήσει» με παιχνίδια όπως αυτά με Άρσεναλ, Τσέλσι, Λίβερπουλ και Τότεναμ περιμένει το τοπικό ντέρμπι για να ξεφύγει ακόμη περισσότερο στη βαθμολογία και να δείξει ακόμη μία σεζόν ποιος είναι το αφεντικό στο νησί αλλά και στην πόλη. Και θα τα καταφέρει η «αλεπού» Σερ Άλεξ Φέργκιουσον γνωρίζοντας τι θα πει πρωταθλητισμός. Γιατί μπορεί παίχτες όπως ο Έβανς, ο Κάρικ ή ο Γουέλμπεκ να προκαλούν απορία πώς καταφέρνουν κι έχουν θέση στην ομάδα των Μπέμπηδων, αλλά όταν αυτοί πλαισιώνονται από παίχτες που έχουν φάει τους τίτλους με το κουτάλι και παρόλα αυτά δείχνουν ακόμη αχόρταγοι (Γκιγκς, Σκόουλς, Φέρντιναντ), συνθέτουν ένα ομοιογενές σύνολο που ξέρει τι θέλει στον αγωνιστικό χώρο. 

Αποδεδειγμένα στο παρελθόν ομάδες που δεν είχαν ποδοσφαιριστές με πρωταθλητισμό στο παλμαρέ τους δεν είχαν ποτέ διάρκεια και έμεναν πίσω στη μάχη για τον τίτλο σχετικά νωρίς παρά το γεγονός ότι μέχρι την κρίσιμη καμπή απέδιδαν εξαιρετικό ποδόσφαιρο κι έπαιρναν αποτελέσματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Άρσεναλ, η οποία τα τελευταία πέντε χρόνια έχει επιδοθεί σε παραγωγή ταλέντων, πουλώντας τα αστέρια της ομάδας. Οι πωλήσεις των Άσλεϊ Κόοουλ, Ανρί, Αντεμπαγιόρ, Νασρί και Φάμπρεγκας έχουνε αποφέρει σεβαστά κέρδη στους Κανονιέρηδες που όμως δεν έχουν καταφέρει να πάρουν κάποιο τίτλο από το 2004. Τότε που η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα αήττητη έχοντας παίχτες που ήξεραν τι θα πει πρωταθλητισμός, όπως ο Μπέργκαμπ, Ανρί, Πιρές, Ζιλμπέρτο, Κόουλ, Άνταμς, Κάμπελ κλπ. Από τότε τα πιτσιρίκια του Βενγκέρ καταφέρουν να κερδίσουν τις εντυπώσεις αλλά δυστυχώς μένουν μόνο σε αυτό. Τα τελευταία χρόνια ξεκινούν εντυπωσιακά στην Premierleague, παίζοντας όμορφο ποδόσφαιρο και αποκομίζοντας βαθμούς αλλά λίγο μετά τα μισά της σεζόν τα θαλασσώνουν ελλείψει εμπειρίας και αποφασιστικότητας στον αγωνιστικό χώρο.

Η Άρσεναλ κατακτά τον τελευταίο της τίτλο το 2004. 

Κάτι τέτοιο φαίνεται να συμβαίνει και στη Μάντσεστερ Σίτυ αφού οι επενδύσεις των Αράβων ήταν πολύ δυνατές αλλά δεν περιβάλλονται από 1-2 παίχτες με εμπειρία στον πρωταθλητισμό, ούτως ώστε να «μιλήσουν» όταν η μπάλα καίει σε αγώνες που χρειάζεται εμπειρία, ψυχραιμία και καθαρό μυαλό. 

Η διαφορά του ενός πόντου ανατρέπεται, αλλά αν αναλογιστεί κανείς τα ματς που έχει να δώσει η Σίτυ για να πάρει τον τίτλο από τους Κόκκινους Διαβόλους θα διαπιστώσει πως ο τίτλος δύσκολα θα αλλάξει χέρια, συνυπολογίζοντας τα παραπάνω.