ΟΙ ΒΡΑΔΙΕΣ ΤΩΝ...GUEST STARS!!!

Είναι οι παίχτες που κατάφεραν να ενθουσιάσουν πολύ κόσμο και να κερδίσουν fans με εμφανίσεις…guest star, αφού αργότερα, ακόμα και οι ίδιοι οι φίλαθλοι αναρωτιόνταν τι απέγιναν. Παίχτες που χάρισαν πολύτιμα γκολ, τίτλους και έγιναν το πρώτο θέμα σε παρέες και πρώτη είδηση στα ΜΜΕ αλλά η πορεία τους στο χρόνο τους κατέστησε απλά «πυροτεχνήματα»

O Dado Prso σημειώνει "καρέ" κόντρα στη Λα Κορούνια

1.Dado Prso (Ντάντο Πρσο). Ο υψηλόσωμος φορ της Μονακό μας απασχόλησε έντονα τη σεζόν 2003-04, όταν η παρέα των Ζιουλί, Μοριέντες, Ροτέν, Νοντά και του δικού μας Ζήκου κατάφερε με ξέφρενη πορεία να φτάσει στον τελικό του Championsleague, χάνοντας εν τέλει από την Πόρτο του Μουρίνιο με 3-0. Για να φτάσουν σ’εκείνο τον τελικό όμως οι Μονεγάσκοι, έπρεπε να ξεπεράσουν δυνατά ονόματα του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Στη φάση τον ομίλων η Μονακό περνάει σαν πρώτη με τον Πρσο να σημειώνει πέντε γκολ, τέσσερα εκ των οποίων σ’εκείνο το αλησμόνητο 8-3 επί της Λα Κορούνια στις 5 Νοεμβρίου 2003. Ήταν η πρώτη γνωριμία του Κροάτη με το ευρύ κοινό που έμελλε να έχει και συνέχεια στην επόμενη φάση. Έχοντας χάσει με 2-1 στη Μόσχα, ο Πρσο θα σκοράρει το μοναδικό γκολ των Μονεγάσκων στον επαναληπτικό με τη Λοκομοτίβ και θα στείλει την ομάδα του στους «8» απέναντι στη Βασίλισσα Ρεάλ Μαδρίτης. Δύο δυνατά παιχνίδια θα στείλουν τον Ζιντάν, τον Φίγκο, τον Ρονάλντο και τον Μπέκαμ…σπίτι τους και στα ημιτελικά η Μονακό θα βρεθεί αντιμέτωπη με τα εκατομμύρια του Αμπράμοβιτς στην πρώτη του χρονιά στην Τσέλσι. Το πρώτο παιχνίδι θα διεξαχθεί στο «Λουί ΙΙ» του Μονακό και θα βρει νικητές τους γηπεδούχους με 3-1, με τον μακρυμάλλη επιθετικό να ανοίγει το σκορ και μαζί το δρόμο για τον τελικό του «Αρίνα Άουφ Σάλκε». Στον επαναληπτικό οι κόκκινοι θα ισοφαρίσουν δύο φορές για να περάσουν πανηγυρικά στον τελικό της διοργάνωσης. Έξι γκολ από τον Κροάτη στράικερ εκείνη τη χρονιά στο Championsleague που θα τον βοηθήσουν να πάει και στα τελικά του Euro 2004 με την Εθνική Κροατίας. Σε όμιλο κόντρα σε Αγγλία, Γαλλία και Ελβετία, ο Πρσο καταφέρνει και σκοράρει κόντρα στους Γάλλους, χωρίς ωστόσο η Κροατία να καταφέρει να πάρει την πρόκριση στα προημιτελικά. Σε μία ώριμη –ποδοσφαιρικά- ηλικία (30) και μετά από τη μεγάλη του σεζόν, ο Πρσο υπογράφει στους Ρέιντζερς της Σκωτίας, κυμαίνοντας σε πολύ ρηχά νερά στα τελευταία τρία χρόνια της καριέρας του. Τα γκολ του ήταν ανούσια σ’ένα πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων και στην Ευρώπη δεν κατάφερε ποτέ να επαναλάβει τον άθλο του ‘04 ούτε σε προσωπικό, ούτε σε ομαδικό επίπεδο. Τελικά και σχετικά πρόωρα θα εγκαταλείψει την ενεργό δράση το 2007 στα 33 του.

2. Ahn Jung – Hwan (Αν Γιουνγκ - Χουάν ). Τον Κορεάτη μεσοεπιθετικό, τον γνωρίσαμε στις αρχές της περασμένης δεκαετίας όταν ο πρόεδρος Γκαούτσι της Περούτζια τον αποκτούσε με τη μορφή δανεισμού από την Κορεάτικη Πουσάν. Τεχνίτης με τη μπάλα στα πόδια και αρκετά καλός στη δημιουργία παιχνιδιού, ο Αν κατάφερε στα δύο χρόνια παραμονής του στο Ιταλικό λιμάνι να καθιερωθεί και να μπει στα μάτια των scouters μεγάλων Ιταλικών ομάδων (Μίλαν και Γιουβέντους). Η καταξίωση και απαξίωση του ταυτόχρονα θα συμβεί την ποδοσφαιρική σεζόν 2001-02. Ο Κορεάτης μαζί με τους Τεντέσκο, Λιβεράνι, Νακάτα και τους δικούς μας Βρύζα, Δέλλα, παίρνει από το χέρι την Περούτζια που βρισκόταν ένα βήμα από τη Serie B και την οδηγεί στην 8η θέση και ταυτόχρονα της δίνει την ευκαιρία συμμετοχής στην Ευρώπη μέσω του Ιντερτότο. Το ίδιο καλοκαίρι έχει την ευκαιρία να λάμψει στο Μουντιάλ που γίνεται στη χώρα του και την Ιαπωνία. Ο Αν θα κάνει πράγματα και θαύματα με τη φανέλα της Εθνικής Κορέας και εκτός από το γκολ στη φάση των ομίλων απέναντι στις ΗΠΑ, θα πετύχει και το χρυσό γκολ απέναντι στην Ιταλία, σ’ένα ματς που συνοδεύτηκε από τα σοβαρά διαιτητικά λάθη του Ισημερινού Μπάιρον Μορένο. Η κανονική διάρκεια του αγώνα έληξε 1-1 με τον Αν να χάνει πέναλτυ στο 5ο λεπτό και να είναι μέχρι τη στιγμή της λύτρωσής του ο μοιραίος παίχτης των διοργανωτών. Στην παράταση ο Αν θα πετύχει το χρυσό γκολ, το οποίο τον κατέστησε εθνικό ήρωα και ταυτόχρονα αποδιοπομπαίο τράγο στην Ιταλία. Η συνέχεια για τον Ασιάτη ήταν πτωτική. Ο πρόεδρος της Περούτζια τον απομακρύνει κακήν κακώς δηλώνοντας πως ο Κορεάτης μέσος «Ήταν ένα φαινόμενο μόνο όταν έπαιξε κατά της Ιταλίας,» και ότι δεν προτίθετο να πληρώνει κάποιον που κατέστρεψε το ποδόσφαιρο της χώρας του. Από εκεί και πέρα ο Αν επιστρέφει στην Άπω Ανατολή για να αγωνιστεί στο Ιαπωνικό πρωτάθλημα με την ομάδα της Σιμίζου, χωρίς να καταφέρει να τραβήξει τα βλέμματα. Τη σεζόν 2003-04 μάλιστα θα μείνει χωρίς ομάδα, ενώ το 2004-05, θα δοκιμάσει πάλι την τύχη του στην Ιαπωνία, αυτή τη φορά με τους Γιοκοχάμα Μαρίνος. Η επιστροφή του στην Ευρώπη δε συνοδεύτηκε με επιτυχία και μετά την παρουσία σε Μετζ και Ντούισμπουργκ ο Αν επιστρέφει διά παντός στη χώρα του όπου μετά από μία πενταετή πορεία στα Κορεάτικα γήπεδα κρεμάσε τα παπούτσια του το περασμένο καλοκαίρι.

3. Claudio “Pjojo” Lopez (Κλαούντιο «Πιόχο» Λόπεζ). Παραλήρημα για τον Αργεντίνο εξτρέμ της Βαλένθια στα τέλη της δεκαετίας του περασμένου αιώνα. Ίσως ο MVP των «Νυχτερίδων» τη σεζόν 1999-2000 αν δεν υπήρχε ο εγκέφαλος Γκαίθκα Μεντιέτα. Πέντε γκολ είχε σημειώσει στο Championsleague εκείνης της περιόδου ο Λόπεζ που πήρε από το χέρι την ομάδα του Έκτορ Ραούλ Κούπερ και την οδήγησε στον τελικό του Παρκ ντε Πρενς, όπου η Ρεάλ με ηγετική εμφάνιση κατέκτησε τελικά το τρόπαιο νικώντας με 3-0. Εμφανίσεις όπως αυτή κόντρα στη Λάτσιο στην φάση των προημιτελικών, που οι Βαλενθιανίστας φιλοδώρησαν με πέντε γκολ τους Λατσιάλοι στο Μεστάγια ή όπως αυτή στους «4» κόντρα στη Μπαρτσελόνα (4-1), καθιέρωσαν τον βραχύσωμο επιθετικό σε ένα από τα πιο hot ονόματα της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου. Εν τέλει ο τρελαμένος πρόεδρος της Λάτσιο Κρανιότι, έχοντας εικόνα για τον διεθνή Αργεντίνο και από τις μεταξύ τους αναμετρήσεις εκείνης της σεζόν, προσφέρει 20,3 εκατομμύρια ευρώ στη Βαλένθια για να τον εντάξει στο δυναμικό των Ρωμαίων. Ο Λόπεζ θα μείνει μία τετραετία στους Λατσιάλι χωρίς ποτέ να δικαιολογήσει τα χρήματα που δαπανήθηκαν για τη μεταγραφή του και μάλιστα στην καλύτερη ποδοσφαιρική ηλικία (26 έως 30). Λίγα γκολ και τις περισσότερες φορές χωρίς αντίκρισμα, ενώ από πλευράς τίτλων θα καταφέρει να κατακτήσει μόλις το Κόπα Ιτάλια την τελευταία του σεζόν στην Ιταλία (2003-04). Με την Εθνική Αργεντινής ο Λόπεζ ήταν σκιά του εαυτού του και ήταν μάλιστα μέλος της ντροπιαστικής παρουσίας των Αλμπισελέστε στο Μουντιάλ της Άπω Ανατολής, όπου η Αργεντινή έμεινε έξω από τη φάση των ομίλων.

O Ντερλέι σκοράρει στην παράταση και η Πόρτο κατακτά το Ουέφα

4. Derlei Fernandes Silva (Βαντερλέι Φερνάντες Σίλβα «Ντερλέι»). Οι περισσότεροι θα θυμάστε τον Βραζιλιάνο φορ της Πόρτο που επί εποχής Μουρίνιο κατάφερε να πάρει σε δύο χρόνια Ουέφα και Championsleague. Φυσικά ο Βραζιλιάνος φορ δεν ήταν το κανόνι που θα θύμιζε τους φίλους της Πόρτο τον Μάριο Ζαρντέλ (ιεροσυλία αυτό) καθώς σε τρία χρόνια παρουσίας του στους Δράκους κατάφερε να σκοράρει μόλις 19 φορές στο πρωτάθλημα. Στην Ευρώπη όμως ο Ντερλέι θύμιζε επιθετικό μεγάλης κλάσης με τις εμφανίσεις του και τα τέρματα που σημείωνε. Τη σεζόν 2002-03 παίρνει κυριολεκτικά την Πόρτο από το χέρι και την οδηγεί στην κατάκτηση στου τροπαίου κόντρα στη Σέλτικ, αφού έχει σκοράρει 11 (!) φορές στη διοργάνωση. Δύο γκολ στον τελικό κόντρα στη Σέλτικ (το ένα στην παράταση χαρίζοντας τον τίτλο στους Πορτογάλους), άλλα δύο στο επιβλητικό 4-1 επί της Λάτσιο στους ημιτελικούς και εκεί που η Πόρτο κινδύνεψε να μείνει εκτός συνέχειας  από τον Παναθηναϊκό του Μαρκαριάν μετά το 0-1 του Ολιζαντέμπε στο Ντας Άντας (μοναδική ήττα εντός έδρας για τους Δράκους εκείνη τη σεζόν), ο Ντερλέι μίλησε στη Λεωφόρο, σημειώνοντας το 0-1, ισοφαρίζοντας το σκορ του πρώτου αγώνα και σκοράροντας στην παράταση για να κάμψει την αντίσταση του τριφυλλιού και να προκριθεί στα ημιτελικά. Την επόμενη σεζόν η Πόρτο κατακτά και το Championsleague, θριαμβεύοντας στον τελικό επί της Μονακό με 3-0. Η χρονιά του Ντερλέι δεν είναι το ίδιο παραγωγική αλλά ο Βραζιλιάνος θα καταφέρει να σημειώσει τρία γκολ, και τα τρία απολύτως σημαντικά. Διπλό στο Βελοντρόμ επί της Μαρσέιγ με 2-3 σε ματς που παιζόταν η πρόκριση για τους «16», γκολ ισοφάρισης κόντρα στη Ρεάλ στο Μπερναμπέου που έδωσε χρυσό βαθμό στους Πορτογάλους και  εκεί που το όνειρο του τελικού φαινόταν να σβήνει μετά τη λευκή ισοπαλία με τη Λα Κορούνια στο «Ντας Άντας», ο Ντερλέι θα σκοράρει το μοναδικό γκολ του επαναληπτικού στο Ριαθόρ και θα στείλει την Πόρτο στον τελικό του Γκελζενγκίρχεν. Η αλήθεια είναι πως αυτές οι δύο σεζόν στην Πόρτο συνοδεύτηκαν από πολύ καλή φουρνιά παιχτών, οι οποίοι μετέπειτα στελέχωσαν και την εθνική Πορτογαλίας που έφτασε στον τελικό του Euro 2004 και οι περισσότεροι από αυτούς πήραν μεταγραφές αρκετών εκατομμυρίων ευρώ (ειδικά όσοι επέλεξαν να ακολουθήσουν τον μέντορα Μουρίνιο στην Τσέλσι του Αμπράμοβιτς). Ο Ντερλέι όμως, αν και ήταν στη λίστα αρκετών κορυφαίων ομάδων το καλοκαίρι του 2004, παραμένει στην Πόρτο κάνοντας ένα απογοητευτικό πρώτο μισό πρωταθλήματος χωρίς να έχει καταφέρει να σκοράρει. Τον Ιανουάριο του 2005 τα ρούβλια της Ντιναμό Μόσχας γλυκαίνουν τον πρόεδρο των Δράκων Ντα Κόστα που θα πουλήσει τον «Νίντζα» έναντι εφτά εκατομμυρίων ευρώ στη Ρωσική ομάδα. Η καριέρα του Ντερλέι είχε ήδη αρχίσει να παίρνει την κατιούσα και παρά τις όποιες καλές εμφανίσεις του στο πρωτάθλημα της Ρωσίας ποτέ δεν μπόρεσε να τραβήξει ξανά τα βλέμματα σε κάποιο Ευρωπαϊκό παιχνίδι. Η επιστροφή του το 2007 στην Πορτογαλία με τα χρώματα της Μπενφίκα (ως δανεικός από την Ντιναμό) και μετά με τα «λιοντάρια» της Σπόρτιγκ ήταν η επισφράγιση μιας ατυχούς προσπάθειας για επιστροφή σε γνώριμα λημέρια που του έδωσαν δόξα. Η επιστροφή του στη Βραζιλία για τα τελευταία ένσημα κρίνεται από ανεπιτυχής έως αδιάφορη.

Στην παραπάνω κατηγορία μπορούσαν ίσως να επιλεγθούν κι άλλοι ποδοσφαιριστές όπως ο Μιγιάτοβιτς της Ρεάλ Μαδρίτης του 1997-98 (και της εθνικής Γιουγκοσλαβίας στο Μουντιάλ του ’98), ο Αντριάνο της Ίντερ, ο Κουράνι της Στουτγκάρδης (και μετέπειτα της Σάλκε) που τώρα είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στο Ρώσικο πρωτάθλημα ή ακόμα και ο Όλιβερ Μπίρχοφ που έμεινε στην ιστορία για το πρώτο χρυσό γκολ που σημειώθηκε στην ιστορία του ποδοσφαίρου και χάρισε τον Ευρωπαϊκό τίτλο στην Εθνική Γερμανίας στα γήπεδα της Αγγλίας το 1996. Δίκαια ή άδικα, η διάρκεια είναι αυτή που ξεχωρίζει τον ποδοσφαιριστή της…μιας χρονιάς από αυτόν που θα μείνει στην ιστορία έχοντας σειρά από επιτυχημένες σεζόν. Άλλωστε, η φράση του Σεβτσένκο όταν περνούσε λαϊκά δικαστήρια για τις μετριότατες εμφανίσεις του με τη φανέλα της Τσέλσι τα λέει όλα: «Η φόρμα είναι εφήμερη. Η κλάση είναι παντοτινή».